این منِ شاعر...

.,¸.,¸محبوب دلم´¨`.,¸
روبه رویت می ایستم و میگویم
براستی یک زندگی کم است
برای آنکه
تمام راه های دوستت دارم را طی کنم
کم است این زندگی
تا تمام شکلهای دوستت دارم را
با تو در میان بگذارم
یک زندگی کم است
برای منی که میخواهم
تا ابد دوستت داشته باشم
مبادا محو شوی
من و این شوق محصور
تو و آن همه خدا شدن
فقط رسالت دستهای تو بود
من دلداده به توأم
عشقم را به داوری منشین”
من دلداده به توأم…
تو را باید
مثل جاده های طولانیی دوست داشت
تو را باید مثل سلیقه ات
دوست داشت
تو را باید مثل دستانت
دوست داشت
تو را باید
بلند و بی واسطه دوست داشت
تو را باید
مثل آفریده شدنت دوست داشت
مثل همان موقع که خدا تنها بود
و خواست کاری بکند
زیبایی تورا ویژه خلق کرد
من تورا
بلند بلند
به همان ترو تازگی روز نخست
دوست دارم….
انگار می شود
تو را بیشتر از عشق دوست داشت...℘!

عاشق گمنام نوشت:

این منِ شاعر
با شعر خوش است
با تو
می‌توانست، خوشبخت باشد!